Part 18

JEROME

-Nareszcie-westchnęła Mara Clarke gdy tylko ich elegancki sportowy samochód wjechał na podjazd na terenie szkoły.-Myślałam,że ta jazda nigdy się nie skończy.

-Źle się czujesz?-spytał z troską Jerome jednym ruchem gasząc silnik.-Zbladłaś.

-Nic mi nie jest-uśmiechnęła się lekko i ścisnęła jego dłoń-Nie przejmuj się.

-Jak mam się nie przejmować kiedy...

-Cii-położyła mu palec na ustach-Nie wypowiadaj tego głośno. Ktoś może usłyszeć,a nie chcę żeby dzieci dowiedziały się od kogoś innego niż od nas.

-Dobrze-odetchnął rozglądając się dookoła.-Fajnie jest wrócić,co?

-Pewnie-skinęła głową i złapała męża pod ramię-Idziemy?

Clarke'owie zeszli z podjazdu i ruszyli wybrukowaną ścieżką prosto do domu Anubisa,w którym przeżyli tyle cudownych chwil. Gdyby nie Anubis,zapewne nigdy nie poznałby Mary.

I Willow.

I Joy.

Skrzywił się lekko na wspomnienie tej ostatniej. O ile Willow była zwykłym „wypadkiem przy pracy”,desperackim pragnieniem znalezienia bratniej duszy i kogoś,z kim mógłby spędzać czas,podczas gdy każdą wolną chwilę spędzał z Amber,o tyle Joy była znacznie poważniejszym problemem.

Drugi raz w ciągu roku przekroczyli próg architektonicznego dzieła Frobisherów. Jerome pamiętał jak dziś widok tego samego holu wypełnionego nastolatkami-ach nie,byli już dorośli-wyjeżdżającymi z tego magicznego miejsca zdawałoby się,że na zawsze. Pamiętał uściski,cierpkie uśmiechy,ukradkiem lejące się łzy i gorzki smak słów wypowiadanych na pożegnanie ze świadomością,że to naprawdę już koniec. Tego dnia wyjeżdżali na uczelnię razem z Joy. Zamierzali studiować na tej samej i zamieszkać razem. Dla Jerome'a Clarke'a drzwi do tajemnic życia dopiero się otwierały.

Pamiętał jednak swoje pożegnanie z Jaffray. Uśmiechnęła się wtedy ciepło i poprosiła,żeby nigdy o niej nie zapomniał. Obiecał jej to z ręką na sercu,a w kącikach jego oczu zebrały się łzy,które otarł ze złością. Nikt nie mógł zobaczyć,że Jerome Clarke,ten egoista bez serca,płakał.

I dotrzymał słowa danego Marze

W salonie siedziała jak zwykle znudzona i naburmuszona Patricia,obok niej stał zamyślony Eddie,a w kuchni z ciepłym uśmiechem na ustach kręciła się Nina pomagając Trudy przy cieście.

Zupełnie jak przed kilku laty-odkrył ze zdumieniem Jerome-Brakuje jeszcze Amber wygłaszającej monolog na temat szkodliwości zmywania naczyń na paznokcie i Alfie'go zajadającego się kilkucentymetrową kanapką.

W domu Anubisa czas się zatrzymywał,ale to co działo się za jego murami nabierało zawrotnego tempa.

Mieszkanie,które wynajął z Joy mieściło się na osiedlu kilka minut drogi spacerem od uczelni. Żyli skromnie,uczyli się,śmiali,spędzali czas na mieście albo w domu na oglądaniu komedii romantycznych,na których Jerome zawsze zasypiał,a które tak uwielbiała Joy. Do czasu...

Pewnego ranka siedział w domu sam;Joy miała wykłady rano,zaś on dopiero późnym popołudniem. Próbował się uczyć,gdy nagle usłyszał dzwonek do drzwi. Otworzył je i oniemiał. W progu,w ciemnych szortach odsłaniających zgrabne,opalone nogi i jasnym topie prezentującym ładny rowek między piersiami stała ona. Mara Jaffray po trzech latach od skończenia liceum zapukała ponownie do jego życia uruchamiając lawinę kamieni,które spadły z serca Jerome'a z chwilą,gdy ją zobaczył. Ulżyło mu,bo był ciekaw co się z nią dzieje,ale gdy upuściła karton i schyliła się,żeby go podnieść odgarniając za ucho kosmyk gęstych,czarnych włosów,serce zabiło mu szybciej i zdal sobie sprawę,jak bardzo za nią tęsknił. A gdy uśmiechnęła się niewinnie i powiedziała „Cześć Jerome. Miło cię widzieć” popatrzył na nią ze zdziwieniem. Najwyraźniej ona też nie miała pojęcia,że go spotka,ale nie dała tego po sobie w żaden sposób poznać.

-Co tu robisz?-spytał uspokajając się

Mara zmarszczyła brwi.

-Och,przeprowadziłam się wczoraj i potrzebuję drobnej pomocy. Starsza pani z pierwszego piętra powiedziała,że cię tu znajdę.

Pytała...o mnie?Czy to możliwe,żeby wiedziała,że mieszkam właśnie tu?

Odchrząknął.

-Co to za problem?

-Nie mam wody w kuchni. Zatkany zawór albo coś. Nie znam się na tym. Pomożesz mi?

-Hmm,jasne.

Od tej pory życie Jerome'a Clarke'a stanęło na głowie. Nagłe pojawienie się Mary sprawiło,że nie był w stanie skupić się na nauce. Spotykali się rano na kawie w jej albo jego mieszkaniu i rozmawiali. Dowiedział się,że sprowadziła się tutaj,bo w wieżowcu,w którym wcześniej mieszkała trafiła na uciążliwych sąsiadów. Były to luźne pogawędki z plecami Joy. Wprawdzie wiedziała,że Mara mieszka piętro niżej,ale nie robiła z tego powodu problemów. Jaby nie wyczuwała w niej żadnego zagrożenia. A Jerome nie dawał jej powodów. Dopóki któregoś dnia Jaffray nie zaczęła.

-Jerome,pamiętasz gdy byliśmy razem?

-Tak-skinął ostrożnie głową dyskretnie wciągając powietrze.

Uśmiechnęła się do niego sprawiając wrażenie zawstydzonej. Wstała z krzesła i usiadła na małej wysepce kuchennej ściskając w dłoniach kubek z kawą.

-Wybacz. Nie powinnam chyba o tym mówić.

-Dlaczego?Porozmawiajmy...

-Pokręciła głową.

-Nie. Zebrało mi się na wspomnienia,to wszystko.

-No to powspominajmy-nie ustępował Jerome. Podnosząc się poczuł lekkie kłucie w sercu. Wiedział,że zbliża się do granicy,ale był za daleko by się cofnąć.

Udała,że go nie słyszy.

-Jak ci się układa z Joy?

-Całkiem dobrze. A ty?Masz kogoś?

-Nie.

Pokiwał głową. A więc jest wolna. Gdyby tylko on...

-Tęsknię-wypaliła niespodziewanie. Jerome stłumił narastającą ekscytację

-Słucham?

-Za nami. Za tym co się stało zanim...

Nie mógł się dłużej powstrzymywać. Gdyby tego nie zrobił,pragnienie rozsadziłoby go od środka. Bez zastanowienia pocałował ją. Jej zapach,niezwykła orzeźwiająca mieszanka owoców i piżma uderzył go w nozdrza. Miał ochotę krzyczeć,gdy z chęcią odwzajemniła pocałunek. Chciał to zrobić od kiedy tylko pojawiła się w drzwiach jego mieszkania. Już wtedy uświadomił sobie,że nigdy nie przestał jej kochać.

Jego usta łączyły się z ustami mary coraz mocniej,kiedy nagle poczuł niespodziewane ciepło na brzuchu. Syknął i odsunął się na widok brązowej plamy po kawie na koszulce. Mara odetchnęła.

-Przepraszam-wymamrotała.

-Nie szkodzi.-odparł i zdjął koszulkę przez głowę,po czym ponownie zatopił się w jej cudownie słodkich ustach.

Obudził się trzy godziny później w jej łóżku z błogim uśmiechem na ustach. Całowanie i dotykanie Joy w niczym nie dorównywało pocałunkom Mary i pieszczeniu jej gorącej skóry. Mercer mogła być jego pierwszą kobietą,ale to z Jaffray przeżył jeden z najważniejszych momentów w swoim życiu. Pierwszy raz odkąd się ponownie pojawiła mógł skupić się na wykładach,chociaż i wtedy prześladowały go wspomnienia ze wspólnie spędzonej nocy,a właściwie poranka.

Coś za coś.

Spotykali się tak niemal codziennie przez kilka miesięcy aż w końcu Mara nie wytrzymała.

-Jerome?-zagaiła unosząc głowę znad jego torsu.

-Hmm?-mruknął lekko otwierając powieki.

Przełknęła ślinę.

-Jak...jak długo zamierzasz oszukiwać Joy?Wiesz przecież,że taki układ się nie sprawdza.

Tyle,że w tym układzie ona wiedziała o tej drugiej.

Jerome otworzył oczy na całą szerokość i wbił spojrzenie w czubek jej ciemnej głowy. Dlaczego musiała mu przypominać jak bardzo jest nieosiągalna?

-Powiem jej.

-Kiedy?-Mara wbiła w niego spojrzenie swych niemal czarnych oczu.-Nie mogę tak żyć.

Przycisnęła prześcieradło do piersi,a potem podniosła się.

-Maro...-Jerome wstał za nią-Kocham cię. Nigdy nie przestałem. Chcę być z tobą,ale nie chcę zranić Joy.

Parsknęła.

-Ale jak kręciłeś ze mną i Willow to ci to nie przeszkadzało co?

Westchnął.

-Tym razem to co innego. Wiesz,że to poważny związek.

-I dlatego chcę żebyś podjął poważną decyzję. Ona albo ja.

I zrobiła to czego tak bardzo się bał-kazała mu wybierać. Tym razem wybór był oczywisty. Czekał tylko na odpowiedni moment,żeby zerwać z Joy. A gdy tylko to zrobił,doszedł do wniosku,że nigdy nie był z nią tak szczęśliwy jak z Marą. Mimo to wciąż pamiętał grymas na jej twarzy,kiedy powiedział,że z nią zrywa i już samo to dało mu do zrozumienia,że Mercer tak szybko mu nie wybaczy.

Na schodach rozległ się stukot obcasów i po chwili do salonu wkroczyły Amber i Ashley.

-Hej wszystkim!-pomachała radośnie Amber-Jak tam nastroje?Moja Ashley zaprezentuje nam dziś swoje projekty.

Dziewczyna uśmiechnęła się sztucznie. Następne w salonie były bliźniaczki. Przywitały się z rodzicami i usiadły na kanapie obok matki śmiejąc się.

Gdzie są Megan i Jason?-zastanawiał się Clarke.

Odpowiedź nadeszła w postaci jego córki wchodzącej do salonu z założonymi rękoma. Miała na sobie koszulę w czarno-czerwoną kratę,krótkie szorty moro i ciężkie buty,a czarne włosy opadały swobodnie na ramiona. Skrzyżowała ręce na piersi i omiotła pokój spojrzeniem swoich niebieskich oczu.

-Cześć mamo,cześć tato-przywitała się ściskając ich.

Jerome pokręcił głową. Ani trochę się nie zmieniła. A myślał,że pobyt w Anubisie nauczy ją,że nie warto ciągle udawać. Miał nadzieję,że podobnie jak w nim ktoś odkryje piękne wnętrze kryjące się pod warstwą cynizmu i złośliwości. Cóż,może jeszcze nie jest za późno?

-Gdzie twój brat?-spytała Mara marszcząc brwi na widok jej stroju.

Machnęła niedbale ręką w stronę jadalni,z której wyszedł Jason. Chłopak napotkał niespokojne spojrzenie Ashley i zarumienił się nieco. Podszedł i przywitał się z rodzicami.

-Nie mogę się wprost doczekać,żeby zobaczyć twój występ-szepnęła Mara mrugając od syna.

Megan przewróciła oczami.

-Mamo,to będzie żenada. Jego żarciki biją suchary Strasburgera o głowę!

-Na pewno będzie wspaniały-powiedziała Mara ignorując córkę.

Jerome odchrząknął i pociągnął żonę za rękaw cienkiego płaszcza.

-Powiedzmy im teraz-syknął.-Dzieci,możemy zamienić z wami słówko?

-Jasne-odparła zdezorientowana Megan.-Chodźmy do mojego pokoju.

Jerome rozejrzał się po pokoju zajmowanym niegdyś przez Marę. A może to był ten drugi?Tyle razy się zamieniały,że stracił rachubę.

Był urządzony w stylu obu dziewczyn. Zero ozdóbek. Tylko zdjęcia,plakaty i ciuchy walające się po podłodze.

-Przepraszam za bałagan-odparła Megan wrzucając jakieś spodnie do szafy Blair.-Ale Miller zapomniała posprzątać.

-Jasne-mruknął Jason sadowiąc się okrakiem na kręconym fotelu.

-W porządku-skinął głową Jerome.-A teraz usiądź Meggy.

Zmarszczyła brwi słysząc,jak użył określenia z jej dzieciństwa. Zawsze to robił gdy chodziło o ich rodzinę. Dziewczyna spojrzała nieufnie w stronę ojca,ale zajęła miejsce na łóżku Blair.

Mara odetchnęła przykładając dłoń do serca. Jerome ścisnął jej dłoń by dodać otuchy.

-No więc...-zaczął Jerome.

-Jestem w ciąży-dokończyła Mara.

Uhuhu,niech mnie ktoś zgasi bo zrobiło się za gorąco ^^ 
Wielkie sorry za nieobecność i nie pisanie w terminie,ale niedawno wróciłam z kraju,w którym nie słyszeli o żadnych jeroy'ach willome'ach czy mabian'ach i znad morza. Ave Niemcy!
Marusia w ciąży,wiem,myślicie że jestem nienormalna xD
Rozdział dedykowany jest Sapphire,która była spragniona informacji na temat rozpadu jeroy'a na samym początku mojej działalności . W końcu sobie o tym przypomniałam ^^
Następny muszę dopiero napisać,więc musicie troszkę poczekać,ale dacie radę. Postaram się streszczać za kolejne 8 komentarzy Wierzę w Was ludzie!
Wasza nienormalna Beansy Boo :3